1 lutego mija 5 rocznica śmierci naszej noblistki Wisławy Szymborskiej. 
Opisywała rzeczywistość z ironiczną precyzją i za to przyznano jej nagrodę Nobla.
Mało kto wie, że zajadała się smażonymi kurczakami, darzyła wielką sympatią Andrzeja Gołotę i w przeliczeniu wierszy na lata twórczości, tworzyła zaledwie 5 utworów rocznie.
Jej wierszami zaczytują się Hiszpanie i Włosi, a Polacy… jakby trochę mniej, ale nie uczniowie II LO, którzy twórczość Pani Wisławy uwielbiają.
Poniżej wiersz, który napisała po stracie bliskiej osoby. My straciliśmy wielką poetkę.

„Kot w pustym mieszkaniu”

Umrzeć – tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.

Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.

Coś się tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf się zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.

Niech no on tylko wróci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
że tak z kotem nie można.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku,
na bardzo obrażonych łapach.
O żadnych skoków pisków na początek