Kodeks supraski to manuskrypt napisany prawdopodobnie
na początku XI na Bałkanach. Prawdopodobnie w drugiej połowie XVI wieku trafił do Monasteru Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Supraślu, gdzie został odnaleziony latem 1823 roku.

Rękopis ten jest jedynym na świecie tak obszernym zabytkiem wczesnego piśmiennictwa słowiańskiego. Obecnie kodeks jest podzielony na trzy części. Największa z nich znajduje się w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie, kolejna w Bibliotece Uniwersyteckiej w Lublanie, a ostatnia najmniejsza w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej w Petersburgu. W 2007 Kodeks został wpisany na listę Pamięci Świata UNESCO.