II LO, jak przystało na „podwójną szkołę”(pierwszy wpis), zaopatrzona została w dwie tarcze zegarowe, które ulokowano na osi obu wejść do budynku nad oknami trzeciej kondygnacji. Mechanizm dziewiętnastowiecznego zegara nie zachował się, jednak jego opis odnajdujemy w „Liegnitz Heimatbrief” z 1969 roku. Dowiadujemy się, iż „bijące serce”, czyli mechanizm zegara umieszczony był na strychu w specjalnym czworokątnym pomieszczeniu. Był to zegar kwadransowy, z systemem uruchamiającym młoty uderzające w dzwony znajdujące się na klatkach schodowych obu budynków, a także wahadłem regulującym ruch wskazówek. Do każdego z cyferblatów można było dostać się po kilku stopniach w belkach stropowych. W tarczach znajdowały się otwory, przez które można było podziwiać widoki, z jednej strony na założenie parkowe, a z drugiej na kamienice przy ulicach Zielonej, Wrocławskiej i pobliski kościół. Obecnie szkoła posiada zegary sterowane elektronicznie. Pierwszy tego typu zegar wskazówkowy zainstalowała w 1998 roku firma Elemik z Wrocławia. Od 2006 roku funkcjonowaniem zegarów zajmuje się firma Rek ze Szczecina.

Tekst Grażyny Humeńczuk z książki „Śladami legnickich zegarów”, fotografia Dariusza Berdysa  z książki „Śladami legnickich zegarów”
Książka dostępna w bibliotece szkolnej.

Friedrich Schiller (1759 – 1805) był najwybitniejszym, obok J. W. Goethego, niemieckim poetą i dramatopisarzem epoki. W całym kraju setną rocznicę jego śmierci obchodzono z wielkim rozmachem. W Legnicy jubileusz ten uczczono 9 maja 1905 roku posadzeniem lipy, która upamiętniać miała poetę. Ten znak pamięci ulokowano przy ul. Zielonej, na środku placu wokół, którego znajdowały się ławki (naprzeciw pomnika poległych w wojnie 1870 – 1871).

Budynek szkoły został wybudowany pomiędzy Grünstraße (ul. Zielona), a Jochmann Alle (ul. Powstańców Śląskich). Przed wojną nazywana była Grünschule (Zieloną Szkołą) lub Haagschule. Mieściły się tutaj siedziby ewangelickiej szkoły powszechnej nr 6 i 7. Pierwsza była dla chłopców, a jej rektorem został Hermann Rindfleisch, druga dla dziewcząt z rektorem Eduardem Jacobaschem. Ich powstanie zostało zatwierdzone przez władze miasta 18 października 1897 r. Obiekt zbudowano między sierpniem 1898 r., a październikiem 1899 r. według projektu kierownika miejskiego urzędu budowlanego Lothara Schönfelda.