W 1965 roku przy szkole rozpoczęto budowę boisk. Powstał harmonogram prac, każda klasa miała wyznaczone zadania i termin ich realizacji. Osobą odpowiedzialną za sprawną „budowę” był nauczyciel wychowania fizycznego – Jan Kosiak. Uczniowie w wyznaczonym dniu przychodzili w ubraniach roboczych i przynosili ze sobą odpowiednie narzędzia: łopaty, szpadle, grabie itp. Takim „gospodarczym” sposobem powstały przyszkolne obiekty sportowe, z których korzystali nie tylko uczniowie.
Fotografie z kroniki szkolnej. Tekst z publikacji A. Miernickiego „Historia jednej klasy… 1957…1968…2018”
Każdego dnia, 5 minut przed długą przerwą rozbrzmiewa szkolny radiowęzeł. „Minister propagandy” informuje nas o zebraniach samorządu, agend szkolnych, czy sukcesach naszych uczniów. A jakie były początki „szkolnego komunikatora”? Pomysłodawcą był nauczyciel fizyki i chemii Adam Tomczyk. Uczniowie koła fizycznego w roku 1963 zrealizowali pomysł swojego profesora tak dobrze, że radiowęzeł służy do dziś.
Wspólną decyzją nauczycieli i uczniów na patrona szkoły wybrany został Stanisław Wyspiański. 9 lipca 1960 roku, Ministerstwo Oświaty zatwierdziło nazwę szkoły – Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące nr 2 im. Stanisława Wyspiańskiego. Komitet Rodzicielski rozpoczął zbiórkę środków pieniężnych na sztandar szkoły.
Szkoła, po II wojnie światowej, zaczęła funkcjonować w 1948 roku pod patronatem Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. 22 stycznia 1949 roku Ministerstwo Oświaty potwierdziło swoim zarządzeniem, że powołano państwową szkołę ogólnokształcącą stopnia podstawowego (wejście od ulicy Zielonej) i licealnego (wejście od strony parku). Dwustopniowy charakter został zachowany do 17 lutego 1967 r. Tego dnia, decyzją Komisji Wydziału Oświaty podzielono jednostkę na dwie samodzielne placówki:
II LO, jak przystało na „podwójną szkołę”(pierwszy wpis), zaopatrzona została w dwie tarcze zegarowe, które ulokowano na osi obu wejść do budynku nad oknami trzeciej kondygnacji. Mechanizm dziewiętnastowiecznego zegara nie zachował się, jednak jego opis odnajdujemy w „Liegnitz Heimatbrief” z 1969 roku. Dowiadujemy się, iż „bijące serce”, czyli mechanizm zegara umieszczony był na strychu w specjalnym czworokątnym pomieszczeniu. Był to zegar kwadransowy, z systemem uruchamiającym młoty uderzające w dzwony znajdujące się na klatkach schodowych obu budynków, a także wahadłem regulującym ruch wskazówek. Do każdego z cyferblatów można było dostać się po kilku stopniach w belkach stropowych. W tarczach znajdowały się otwory, przez które można było podziwiać widoki, z jednej strony na założenie parkowe, a z drugiej na kamienice przy ulicach Zielonej, Wrocławskiej i pobliski kościół. Obecnie szkoła posiada zegary sterowane elektronicznie. Pierwszy tego typu zegar wskazówkowy zainstalowała w 1998 roku firma Elemik z Wrocławia. Od 2006 roku funkcjonowaniem zegarów zajmuje się firma Rek ze Szczecina.
Budynek szkoły został wybudowany pomiędzy Grünstraße (ul. Zielona), a Jochmann Alle (ul. Powstańców Śląskich). Przed wojną nazywana była Grünschule (Zieloną Szkołą) lub Haagschule. Mieściły się tutaj siedziby ewangelickiej szkoły powszechnej nr 6 i 7. Pierwsza była dla chłopców, a jej rektorem został Hermann Rindfleisch, druga dla dziewcząt z rektorem Eduardem Jacobaschem. Ich powstanie zostało zatwierdzone przez władze miasta 18 października 1897 r. Obiekt zbudowano między sierpniem 1898 r., a październikiem 1899 r. według projektu kierownika miejskiego urzędu budowlanego Lothara Schönfelda. 
