Szkoła, po II wojnie światowej, zaczęła funkcjonować w 1948 roku pod patronatem Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. 22 stycznia 1949 roku Ministerstwo Oświaty potwierdziło swoim zarządzeniem, że powołano państwową szkołę ogólnokształcącą stopnia podstawowego (wejście od ulicy Zielonej) i licealnego (wejście od strony parku). Dwustopniowy charakter został zachowany do 17 lutego 1967 r. Tego dnia, decyzją Komisji Wydziału Oświaty podzielono jednostkę na dwie samodzielne placówki:
– Szkołę Podstawową nr 9
– II Liceum Ogólnokształcące

II LO, jak przystało na „podwójną szkołę”(pierwszy wpis), zaopatrzona została w dwie tarcze zegarowe, które ulokowano na osi obu wejść do budynku nad oknami trzeciej kondygnacji. Mechanizm dziewiętnastowiecznego zegara nie zachował się, jednak jego opis odnajdujemy w „Liegnitz Heimatbrief” z 1969 roku. Dowiadujemy się, iż „bijące serce”, czyli mechanizm zegara umieszczony był na strychu w specjalnym czworokątnym pomieszczeniu. Był to zegar kwadransowy, z systemem uruchamiającym młoty uderzające w dzwony znajdujące się na klatkach schodowych obu budynków, a także wahadłem regulującym ruch wskazówek. Do każdego z cyferblatów można było dostać się po kilku stopniach w belkach stropowych. W tarczach znajdowały się otwory, przez które można było podziwiać widoki, z jednej strony na założenie parkowe, a z drugiej na kamienice przy ulicach Zielonej, Wrocławskiej i pobliski kościół. Obecnie szkoła posiada zegary sterowane elektronicznie. Pierwszy tego typu zegar wskazówkowy zainstalowała w 1998 roku firma Elemik z Wrocławia. Od 2006 roku funkcjonowaniem zegarów zajmuje się firma Rek ze Szczecina.

Tekst Grażyny Humeńczuk z książki „Śladami legnickich zegarów”, fotografia Dariusza Berdysa  z książki „Śladami legnickich zegarów”
Książka dostępna w bibliotece szkolnej.